Zegar słoneczny – jeden z najstarszych i najprostszych przyrządów astronomicznych służący do odmierzania czasu. Jest to pionowo ustawiona wskazówka – najczęściej osadzony pręt (kolumna, pionowy słup lub kijek wbity w ziemię), którego cień rzucany na tarczę umieszczoną w płaszczyźnie horyzontu. Na podstawie położenia słońca (deklinacja), wskazuje czas na odpowiedniej podziałce. Długość i kierunek cienia gnomonu wyznaczają wysokość i azymut słońca. W późniejszym czasie pręt był wbijany w ziemię pod kątem odpowiednim do danej szerokości geograficznej. Ten zabieg pozwolił na usystematyzowanie czasu na świecie i zapewnił dokładniejszy pomiar.
Początki Opactwa Cystersów w Wąchocku sięgają lat 70-tych XII w. Od początków zajmowało się ono m.in. działalnością gospodarczo-przemysłową. W 1270 r. zakończono odbudowę klasztoru po zniszczeniach spowodowanych najazdami mongolskimi z 1260 i 1289 r. Cystersi wąchoccy prowadzili zaawansowaną jak na tamte czasy działalność górniczo-hutniczą w dolinie rzeki Kamiennej. W 1789 r. zarządca Szober na polecenie opata wąchockiego Rupkiewicza, zbudował wielki piec w Starachowicach o szybie o wysokości 16 m i wydajności ok. 0,4 tony na dobę. Przypuszcza się, że piec ten został zbudowany w pobliżu dzisiejszej drogi prowadzącej przez groblę ku szosie Skarżysko-Sandomierz. Zegar słoneczny z XVIII w. prawdopodobnie pochodzi z miejsca, gdzie pierwotnie funkcjonował Wielki Piec cystersów wąchockich i osadzony jest na kamiennym postumencie.
Wymiary:
wysokość: 1400 mm
szerokość: 800 mm
długość: 800 mm
Numer ewidencyjny: MPT.T.201
