Łuska działka przeciwlotniczego Bofors 40 mm to pierwszy eksponat zaewidencjonowany do Działu Techniki naszego Muzeum (Nr ewidencyjny MPT.T.1).
Charakterystyka pocisku:
• Kaliber: 40 mm
• Masa pocisku: Około 0,9–1 kg (w zależności od wersji)
• Długość łuski: Około 30 cm
• Rodzaj amunicji: Zazwyczaj amunicja odłamkowo-burząca (HE), przeciwpancerna (AP) lub zapalająca
• Miejsce wyprodukowania: Zakłady Starachowickie
Balistyka:
Pociski te osiągają prędkość wylotową rzędu 850–900 m/s, co zapewnia im bardzo dobrą celność i zasięg. Dzięki temu mogły skutecznie zwalczać samoloty poruszające się z dużą prędkością na niskim pułapie. Zasięg efektywny wynosił około 2–4 km, co pozwalało na ostrzał zarówno nadlatujących samolotów, jak i celów naziemnych.
Skuteczność:
Dzięki dobrze zaprojektowanym pociskom, Bofors 40 mm był niezwykle skuteczny w walce z lotnictwem, ale także w ograniczonym stopniu przeciwko lekkim pojazdom opancerzonym i celom naziemnym.
Pociski te używano do działek przeciwlotniczych Bofors jednych z najsłynniejszych dział przeciwlotniczych XX wieku, używanych przez wiele armii na całym świecie.
Krótka charakterystyka:
• Kaliber: 40 mm
• Długość lufy: 60 kalibrów (2400 mm)
• Masa: W zależności od wersji, od około 2000 kg (w wersji stacjonarnej) do lżejszych wersji montowanych na pojazdach i statkach.
• Zasięg efektywny: Do 4 kilometrów na niskich pułapach
• Szybkostrzelność: Około 120 strzałów na minutę
Historia:
Działko zostało wytwarzane przez szwedzką firmę Bofors AB na początku lat 30. XX wieku. Od samego początku zyskało uznanie jako skuteczna broń przeciwlotnicza, głównie dzięki swojej niezawodności i dużej szybkostrzelności. Było produkowane w różnych wersjach przez wiele krajów, m.in. przez Wielką Brytanię, USA, Polskę i Niemcy.
Produkcję w Polsce uruchomiono w Zakładach Starachowickich w 1937 roku na podstawie licencji zakupionej w 1935. Wytwarzano dwie wersje działek: wzór 36 ruchoma i wzór 38 półstała. Miesięczna produkcja wynosiła ok. 35 sztuk.
