DICYNODONT (trop Merifontichnus). Dicynodont to niewielki terapsyd (gad ssakokształtny) – jeden z najstarszych przedstawicieli tej grupy dicynodontów. Jego nazwa nawiązuje do tego, że posiadał wyłącznie dwa zęby. Zwierzę to osiągało przeciętnie ponad 1 m długości, przy czym osobnik z Gór Świętokrzyskich był ponad dwa razy większy. Ciało Dicynodonta było dość krępe. Zwierzę to posiadało sporą głowę, stosunkowo krótką szyję, średniej długości tułów i krótki ogon oraz dobrze wykształcone kończyny – lekko zgięte i rozstawione na boki. W jego czaszce uwagę zwraca bezzębny przód szczęk i szeroka potylica z dużymi oknami na mięśnie szczęk. Według opinii badaczy dicynodont zamieszkiwał nory. W ich kopaniu mogły mu pomagać przednie łapy oraz wydłużona przednia cześć głowy przypominająca dziób. Duże kły były prawdopodobnie przydatne podczas obrony lub walk godowych, choć głownie odgrywały rolę pokazową. Podstawowym pożywieniem Dicynodonta zapewne były kłącza i korzenie roślin, napotykane podczas przekopywania terenu, a kły przydawały się ewidentnie do ich wyrywania.
Dicynodonty znane są od późnego permu, a ich ostatni przedstawiciele pochodzą z późnego triasu Polski. W Polsce znane są tylko tropy tego zwierzęcia z okolic Tumlina , mierzące ok. 20 cm długości. Prezentują one wyraźnie cztery rozstawione palce o lekko zaokrąglonych pazurach. Szczątki kostne tego gada ssakokształtnego odkryto w Aryce: W RPA i Tanzanii. Blisko spokrewnione z tym zwierzęciem rodzaje są znane również z terenów Rosji i Chin.
